In 38 days from Riethoven to Lake Baikal and back.

REISVERSLAG DAG 13 BOOTTOCHT VANUIT BAKU(Azerbeidjan)OVER DE KASPISCHE ZEE NAAR TURKMENBASHI(Turkmenistan)

1.0 Aantal gevaren kilometers op dag 13: 0 km

2.0 Aantal gereden kilometers totaal: 5023

3.0 Wegen:

4.0 Weer: Onbewolkt.

5.0 Temperatuur: 28-30C

6.0 Culinair: Water met droog brood!!!!!

Om 08:30 uur werd ik wakker in een snoeihete hut. Ikzelf was s’nachts al wel 10 keer wakker geworden, om te kijken of we nog vaarden. Ik kon dat mooi zien vanuit onze patrijspoort. Om 09:00 uur stonden we met z’n allen op de boeg van de boot of we al land in zicht hadden. Neen dus! Die 12 uur waren er inmiddels al 13,5 geworden. We gingen maar om een ontbijt vragen. We hebben de man achter het fornuis even aangegeven hoe hij de eieren met tomatenpuree moest bakken, want meer was er niet!! Ze kwamen uiteindelijk goed van het fornuis. Toen maar weer eens gaan kijken op het enorme vaartuig, waar je gemakkelijk verstoppertje zou kunnen spelen en dan vinden ze je de 1e week wellicht niet. Leo ging rond 12;00 uur op onderzoek uit, want inmiddels waren we de baai van Turkmenbashi ingevaren. Een enorme grote baai, waar de nodige schepen voor anker lagen. Leo kwam terug met een slecht bericht van de kapitein. Hij kreeg geen toestemming om de haven binnen te gaan!! De kapitein zei er ook nog bij dat hij hier wel meer dan een paar dagen in de baai heeft moeten wachten, voordat hij toestemming kreeg om de haven binnen te varen. Dat was goed shit!!!

We hadden een goede nachtrust gehad, dus we dachten vanmorgen vroeg weg te kunnen rijden, maar dit was werkelijk een lelijke streep door onze rekening. Nu moesten we op deze dooie boot een hele dag zitten en maar hopen dat we een keer die klotehaven binnen konden varen. Rond 14:00 uur vertelde men ons dat we wellicht om 23:00 uur binnen mochten varen. Het is nu 18:00 uur en we zitten hier van nood, op die hete boot met een fles bier, de gehele bevolking (die we dan kennen) van Riethoven van armoede maar door te nemen. Ik zit nu op deze boot het verslag maar te maken. We kunnen niet bellen , daar alle accu’s van de telefoons leeg zijn en we hebben ook geen internet en als we dat zouden hebben, dan ook nog geen bereik.. Dus nu echt afzien!! We wachten maar af, maar we hebben nu wel een kostbare dag verloren en we bivakkeren nog steeds in internationale wateren. We zijn het land nog steeds niet binnen!!Wellicht kunnen we u morgen meer vertellen. Tot morgen.

Intussen was de boot gedraaid en we legden aan in de haven van Turkmenbashi. Toen kregen we het bericht dat we geen toegang kregen tot de haven. Het zou wellicht tot de avond duren en als het nog meer tegen zou tegen zitten dan pas de volgende morgen. Wij balen! We hebben deNu de wagens uit het ruim proberen te krijgen en zo snel mogelijk door die douane proberen te komen. Dat zou toch nog enkele uren duren!! Uiteindelijk zouden we pas in de namiddag koers kunnen zetten richting Ashgabat. Op weg naar Ashgabat, de hoofdstad van Turkmenistan zagen we constant links van ons de oneindige woestijn, rechts van ons de gehele weg een bergketen dat de grens met IRAN vormt.