In 38 days from Riethoven to Lake Baikal and back.

REISVERSLAG DAG 15 ASHGABAT(Turkmenistan)- NUKUS(Uzbekistan)

1.0 Aantal gereden kilometers op dag: 550 km

2.0 Aantal gereden kilometers totaal: 6173

3.0 Wegen: Slechte staat

4.0 Weer: Onbewolkt.

5.0 Temperatuur: 30-35C

6.0 Culinair: Wat gebakken aardappelen met kip en varken aan het spit: Daarna weer water met droog brood!!!!!

We zijn, na te zijn aangekomen in Ashgabat wat gaan eten om 21:45 uur, recht achter het circus. Er waren leuke zitjes, tussen het groen en de temperatuur was weer aangenaam op deze avond. Er klonk Turkmeense muziek uit de luidsprekers en het bier smaakte ons goed. Maar snel wat besteld,o.a. kip en varkensvlees aan de brochettes. We hadden net het vlees gekregen en waren goed en wel aan het eten en toen werd het stil. De muziek ging uit en na 5 minuten ook nog het licht. Er werd gesloten en de vraag aan ons wat a.u.b. betalen want ze wilden gaan opruimen en sluiten. Nou dat was weer een ferme tegenvaller, want het was al zo weinig na al die dagen geen eten. We hadden bij willen bestellen , maar dat lukte dus niet. Toen zijn we naar het hotel gewandeld en ons bedje gaan opzoeken, want we zaten er allemaal doorheen.

Om 07:00 uur liep de wekker af. Gauw een ontbijt en toen de auto’s qua oliepeil gecontroleerd. Dat was niet goed. We hadden motorolie nodig in de wagen van Leon! Die hadden we wel bij ons maar van alles wat behalve de goede. Het leek ons niet wijs om de lange rit naar Nukus door de woestijn te gaan maken met te weinig olie. Daarom vroegen we de weg om diesel te tanken en voor motorolie. Dat viel niet mee dit te vinden in deze grote stad. We spraken een jongen aan en deze reed ons voor naar een tankstation. De 1e had geen diesel. Op naar de 2e. Weer geen diesel. Uiteindelijk bij het 3e pompstation wel. Alles volgetankt, dus ook de reservekannen. De diesel kost hier €0,20 per liter!!! Dus dit is nog eens plezierig tanken. Daarna naar een garage voor de olie. Hier werd door een ijverige monteur ontdekt dat de olie niet meer goed was. Een nieuw oliefilter moest erop en alle olie eraf. Weer een tegenvaller en we liepen uit de tijd!! Uiteindelijk was alles in orde en konden we Ashgabat verlaten rond de middag. Toen begon de lange rit dwars door de Turkmeense woestijn. Ik moet U vertellen , wij hebben enorm genoten van deze rit(zie ook foto’s) Midden in de woestijn ontdekten we een groot gat waar kraakhelder water opborrelde. Een prachtig gezicht. Ook de verschillende kleurschakeringen van het zand in de woestijn is ronduit prachtig om te zien. Tot 100 km voor de stad Konurgensch veranderde de tot nu toe redelijk geasfalteerde weg, ronduit in een gruwelijke shitweg met alleen maar kuilen, gaten en stof en nog eens stof. Dit vergde van ons weer het uiterste van ons uithoudingsvermogen, vooral door de aanhoudende hitte. Om 18:30 uur reden we richting grens. Daar aangekomen vertelde men ons dat de grens gesloten was om 18:00 uur en dat we terug moesten naar Konurgensch. Wat een ellende en wat een tegenvaller. Snel belden we allen met wat familieleden, voor het eerst , sinds we Bakoe hadden verlaten, daar we hier aan de grens wel ontvangst hadden van de Oezbeekse provider. Toen maar weer terug. Niemand van ons wilde overnachten in de stad Konurgensch, daar die eruitzag uit het jaar nul. Alles was stoffig, vuil en het zag er niet erg betrouwbaar uit. We besloten naar de stad Daschovuz te rijden, ongeveer 125Km. verder, richting de stad Chiva, die we morgen op het programma hadden staan. Wellicht zouden we dan daar over de grens kunnen, dat zou ons morgen 150 kilometers schelen in Oezbekistan. Rond 20:00 uur schreeuwde Peter:”Band lek”. Verdomme dat kon er nog wel bij. Tot overmaat van ramp merkte ik steeds meer dat mijn remmen van m’n wagen niet goed werkten. We vervingen met grote spoed de kapotte band en reden verder de stad Daschovuz in. Daar merkte ik steeds meer dat m’n remblokken echt op waren. Het was onverantwoord om verder te rijden. We doken, na wat zoeken in deze stad, in een oud uitgewoond communistisch hotel. Tjonge wat zag het eruit. Het kostte de nodige onderhandelingen om in te checken en er werd een Turkmeen uit het restaurant gehaald want die beheerste wat de Engelse taal. Alles is hier in de Russische taal, meer kennen ze niet. Deze man had er al enkelen achter de kiezen, vertelde hij, maar hij hielp ons voortreffelijk met een Turkmeense/Hollandse geldwisseltruc. Alles moet hier in de lokale munt, “de Mannath” betaald worden en die hadden we niet meer. We hadden alleen nog dollars. Uiteindelijk lukte het ons en we hadden een bed. Tot morgen.