In 38 days from Riethoven to Lake Baikal and back.

EISVERSLAG DAG 17 NUKUS(Uzbekistan)- ATYRAU(Kazachstan)

1.0 Aantal gereden kilometers op dag: 930 km.

2.0 Aantal gereden kilometers totaal: 7403 km.

3.0 Wegen: Prima in Uzbekistan tot aan de grens. Na de grens een weg(80km)naar Beyneu, die geen weg te noemen is. Een en al kuilen, gaten, zand en nog eens zand, derhalve een stoffige aangelegenheid.

4.0 Weer: Onbewolkt.

5.0 Temperatuur: 30-35C

6.0 Culinair: Prima Uzbeeks gegeten: salade vooraf, Solyanka soep, en Italian meat als hoofdgerecht.

Ik eindigde het vorige verhaal met de zinsnede: “Laten we hopen dat het deze keer wel goed verloopt”. Nou dat is NIET uitgekomen! We wisten dat het een van de zwaarste ritten van deze trip zou worden, maar zo zwaar had ik niet kunnen denken. De wekker liep om 05:00 uur af. Om 05:30 uur zaten we aan een Uzbeeks ontbijt in het Romahna Hotel. Vijf personen waren in de weer voor ons vier Trippers. Om 06:00 uur reden we de stad Nukus uit. We werden verrast door een gloednieuwe weg naar de grens. Dat schoot goed op. Om 11:00 uur stonden we aan een gesloten grens met een grote hoeveelheid Uzbeken voor de grenspoort. Leo en Frank bewerkten de grenswachten en warempel de grenswachten deden de poort open voor ons. De rest moest vragend achterblijven. Anderhalf uur aan de Uzbeekse grens en anderhalf uur aan de Kazakstaanse grens kostte het ons. Toen de wagencontrole aan de Kazakstaanse grens ten einde was, wilde ik mijn wagen starten. Geen beweging in het slot te krijgen. Wat ik ook probeerde, de wagen startte niet meer. We duwden ten einde raad de wagen weg over de controleput tot buiten het gebouw. Wat een ellende. Nu dit weer. We kregen geen beweging in het slot. Ten einde raad besloten we de wagen te slepen. Echter de wagen had geen sleephaak. Leons wagen had er twee(normaal???!).We besloten er een van de wagen van Leon af te halen en deze aan de wagen van Cor te bevestigen. Zo geschiedde. Toen begon een lijdensweg van een kleine 100 km over een ontzettend slechte weg zonder asfalt maar meer en meer zand , kuilen en bulten. Het valt niet mee om een wagen te besturen zonder stuurbekrachtiging en rembekrachtiging. Het is ontzettend zwaar om 2 uur lang achter een wagen te worden voortgetrokken, soms op weinig tot totaal geen zicht, i.v.m. het stof.(zie foto). Om ongeveer 18:00 uur kwamen in Beyneu aan. Intussen was Alphons de Tripper naar Astrakhan gevlogen en had daar kwartier gemaakt in het grand Hotel Al Pash. Hem gebeld of hij intussen een reparatiemonteur kon regelen in de stad Beyneu, die wij naderden. En jawel na aankomst stonden daar monteurs klaar om de wagen te repareren. Binnen een mum van tijd lag het hele dashboard van de Toyota uit elkaar. Het contactslot werd eraf gesloopt en werd afzonderlijk gelegd, zodat ik dit met m’n flesopener , die ik aan de sleutelbos had hangen, kon starten. Om 19:30 uur werd de zaak weer in orde gebracht. We betaalden de Kazakstaan € 50,00 en we besloten toch nog naar Atyrau te rijden, 430 km, verder. Deze beslissing werd eigenlijk ingegeven om een dag in te halen, maar we zaten er toen al allemaal echt doorheen.

Toch besloten we door te rijden. Na 200 km ging bij mij het licht letterlijk en figuurlijk uit. Ik wilde niet meer doorrijden. Leon moest het overnemen. Na een klein half uur ging het licht echt uit bij mij. Ik kreeg het bloedheet en moest overgeven. Dus stoppen met die kar!! Ik overgeven. Nog drie keer gestopt om over te geven naast de wagen. Mensen wat was ik ZIEK!!!!!!. Na de 4e keer , na de stoel plat gelegd te hebben, viel ik in slaap. Men heeft toen nog ruim 3 uur doorgereden tot men Atyrau bereikte. Om 01:30 uur reden we Atyrau binnen, na meer dan 20 uur in touw te zijn geweest. Men zat er allen doorheen en we waren blij dit gehaald te hebben. Na enig zoeken vond men het hotel, dat door Alphons uitstekend was geboekt, namelijk Cha Gala. Ik werd door de jongens onder de douche gezet, en teder in bed gestopt. Complimenten voor Leo en de rest, ze hebben uitstekend voor me gezorgd. Het licht was uit en bleef uit .