In 38 days from Riethoven to Lake Baikal and back.

REISVERSLAG D. D. 29-05-2013: DAG 13 BARNAUL(RUSLAND)-TASHANTA(RUSLAND)

1.0 Aantal gereden kilometers op dag: 720 km.

2.0 Aantal totaal gereden kilometers : 6994 km.

3.0 Wegen: De wegen naar de Mongoolse grens zijn in prima conditie.

4.0 Weer: S’morgens prachtig weer toen we wegreden: volledig onbewolkt. Na ongeveer Biysk kwamen de stapelwolken en na een uurtje de eerste regenbuitjes, afgwisseld met flinke opklaringen. Kortom prachtig weer om door de Altai te rijden.

5.0 Temperatuur: 24 C

Nou loodzwaar werd deze dagtrip en het is niet voor niks de 13e dag!!!!!

Het werd een prachtige trip, in ieder geval de mooiste tot nu toe, vanwege de Altai omgeving. In een woord prachtig! Maar wij hadden enorme autopech en wellicht ook veel geluk, omdat ergere dingen zijn voorkomen.

Gisterenavond hebben we maar gegeten in het hotel, eigenlijk in de saunaruimte. Die hadden we afgehuurd tot 23:30 uur. Met z’n vijven in zo’n loeiheet kot en dan in het koude water geeft toch weer de nodige energie. Om 11:45 uur lagen we allemaal plat.

Om 05:30 uur rammelde de I-Phone alweer. Douchen, aankleden en in de auto’s. We namen direct de goede wegen en reden in een mooie ochtendzon Barnaul uit. Een stad met 800.000 inwoners waar weinig te beleven valt.(De halve stad zat zonder water)

We kregen werkelijk een prachtige rit voorgeschoteld. Steeds meer licht groene heuvels, een prima wegdek, en uiteraard weer goede muziek en een goed humeur. Echter dat laatste zou spoedig omslaan. Nadat we een goede soljanka soep genuttigd hadden en we geleidelijk steeds hoger de bergen in reden, hoorden we een schreeuw in de walki-talki. Leon en Elnur in de volgwagen waren opeens uit de achteruitkijkspiegel verdwenen. Wij omdraaien en terugrijden met een vermoeden dat het goed mis was. En jawel, na een bocht zagen we de wagen van Leon volledig scheef op de weg staan en was nog net niet de diepte ingegaan. De stuurstang van hun wagen was middendoor gebroken. Dit betekende dat beiden wielen onafhankelijk van elkaar gaan opereren met alle kans op zeer grote gevolgen. Gelukkig zijn die uitgebleven en de twee kwamen al shakend uit de wagen. Leon had de wagen op het asfalt kunnen houden. Snel inspecteerden we de schade en ik reed terug naar het laatste dorp dat we gepasseerd waren om hulp te gaan halen. Dit lukte redelijk snel en de Russen schroefden de twee gebroken gedeeltes van de auto en namen die mee om aan elkaar te lassen. Ondertussen maakten wij van de nood een deugd en maakten soep en worstjes warm. Na 1,5 uur kwamen ze met de gelaste stang terug en hij was na een half uur er weer tussengezet. Alles opgeruimd en betaald(4000 Roebel) en we vertrokken weer. Alleen de vraag bleef knagen waarom die stang was gebroken. Wel hadden de vorige bemanning van de auto en nu Leo en Joost weer,geklaagd over het enorme trillen en schudden van de wagen. Das was volgens hun niet normaal. Toch had Antoon de Haas alles nagekeken??!!!!Na ongeveer 300 km van de Mongoolse grens vonden we een garage waar we alle wielen van de wagen hebben laten balanceren. De man vertelde ons dat hij in z’n hele leven nog niet zo’n slecht gebalanceerde wielen had gezien. Alle wielen waren compleet uit het lood. Het kostte ons weer kostbare uren in het dorp waar we de 1e keer toen we naar Bejing gingen ook de bank bezochten. Dat hebben we nu ook maar weer gedaan want dit kostte ons natuurlijk weer de nodige onvoorziene roebels. Om 17: 30 uur starten we de auto’s en gingen we weer op pad. Na een half uur rijden gilde Elnur door de walki-talki dat het weer mis was. Ze hoorden een enorme knal onder de wagen. Uiteraard gestopt langs de weg en gekeken of we iets konden vinden, We konden niets vinden en weer probeerden we door te rijden. Na weer een half uur rijden weer ellende op de walki-talki. Deze keer had Leon’s wagen een kardanaskoppeling verloren en nu was het weer goed mis. We stonden midden in de bergen met volop sneeuw erop,het was al 20:00 uur, en het waaide er steenkoud(2 graden celcius) Joost en Leo lagen onder de wagen te sleutelen om de gehele aandrijfas , die naar de voorste wielen loopt, eraf te halen. Dit lukte niet, ook niet na telefonische ondersteuning van Antoon de Haas. Toen maar de as zo goed en zo kwaad met ty-raps nog wat beter vastgehangen en zo met een vaartje van 40 km p.u. naar de plaats waar we zouden overnachten. Ik was met Elnur en Leo vooruit gereden om alvast een hotel te zoeken ongeveer 50 km van de Mongoolse grens. We wilden niet het risico lopen om weer in Tashanta bij de houthakkers te moeten overnachten zoals 3 jaar geleden. Rond 23:00 uur waren we allemaal in het hotel en de wagens stonden geparkeerd in een garage. Wat een dag. Dat er niet meer stuk is gegaan aan de wagen toen dat alles kapot knapte en afbrak is een wonder. En Leon en Elnur hebben een goede engelbewaarder gehad want ze hadden kunnen verongelukken met die stuurstangbreuk. Hopelijk brengt de dag van morgen meer geluk. Onze gids uit Mongolie meldde zich al dat hij aan de grens wachtte. Eerst morgenvroeg een garage zoeken om die aandrijfsas te verwijderen want het blijft te gevaarlijk om hier zo mee door te rijden. En nu uitgeput naar bed. Tot morgen.