In 38 days from Riethoven to Lake Baikal and back.

REISVERSLAG D. D. 06-06-2013: DAG 21: RUSTDAG- BAYKALSK(RUSLAND)

1.0 Aantal gereden kilometers op dag: 163 km.

2.0 Aantal totaal gereden kilometers : 9614 km.

3.0 Wegen: Zoals gisteren al aangegeven. Hier en daar prima stukken weg, maar ook delen waarin enorme gaten in het wegdek zitten.

4.0 Weer: Vannacht kregen we zowaar een flinke onweersbui over ons heen. Het bliksemde en donderde dat het een lieve lust was. Vanmorgen was het zwaarbewolkt toen we wakker werden. Allengs de dag klaarde het op en in de namiddag weer schitterend Trippersweer : licht bewolkt.

5.0 Temperatuur: 18- 23 C

Jaaa, het hellehok!!

We namen direct nadat we het verhaal van gisteren uitgewerkt hadden op de computer , de taxi naar een godverlaten oord. Mijn god, het werd steeds rommeliger om ons heen en we stopten bij een bouwval, om nooit meer te vergeten. We stapten uit en zagen allerlei rotzooi om ons heen. Het leek meer op een vuilnisbelt dan op een prachtige sauna omgeving. Ja, hier is het echt, zei Elnur en Jan en Rob, de eerste dag hier in het ruige en wilde oosten, keken verwilderd en onthutst om zich heen. Jan voelde zich niet op z’n plek en dat waren er wel meer. De eigenaar van het hellehok stond ons op te wachten en opende zijn poort van de hel. De puinhoop rond z’n huis werd nog meer zichtbaar en een aantal van de trippers wilden al omdraaien. Maar ja wat doe je hier in de wildernis , omdraaien is dan dikwijls ook geen optie. De man opende de deur van een bijgebouw en plotseling stonden we in een houten hok van 2 bij 3 mtr. Op tafel lagen borden ,een mes en een schaal met vissen die al een tijd niet meer gezwommen hadden in het Baikalmeer. Volgens kenners onder ons waren ze gerookt. Maar bij menigeen draaide de maag zich om. Ook lag er een bos groenigheid dat een beetje op knoflook/bosuien leek. Een harde klomp brood en een bakje honing van z’n bijen lag er ook bij. In het aanpalende vertrek, de hel, was het bloedheet. Ja zo heet dat menigeen die er in verdween er na 5 minuten schreeuwend uitkwam, afgeslagen door d’n eigenaar, meteen doorrende naar buiten en in een vierkante ouwe roestige containerbak sprong, om af te koelen in het koude Baikalwater. Dit ritueel herhaalde zich de gehele avond , alhoewel het wel steeds meer ging wennen. Jan zat erbij en keek er nauwelijks naar, want hij kon het eigenlijk niet aanzien. Elnur kwam met soep(soljanka) in plastic bakken van een of andere afhaalrus en Jan zag en overwon niet!!! Hij dacht: Was ik maar thuis gebleven, dit is niet te geloven,waar ben ik in terechtgekomen.. Maar ja als je hongerig bent dan lus je alles en Jan stortte zich als laatste op de gerookte vis en het brood en allengs verbeterde zijn humeur. Het duurde helaas nog wel tot het moment dat we weer moesten vertrekken, dat hij er een beetje zin in kreeg. Verder dan het voorportaal van het hellehok is Jan niet gekomen en ik ook niet. We lieten ons na goed gegeten te hebben weer terugbrengen door een aftandse taxi, waarbij Leo regelmatig een zelfmoordpoging ondernam(teveel gezopen en te weinig vlees gehad).Binnen enkele minuten sliepen we als een roos.

S’ morgens een prima ontbijt gekregen en om 10:00 uur reden we het dorp Baykalsk uit, richting de zuidpunt van het Baikalmeer. Diverse locomotieven(soms wel 3 achter elkaar), met een enorme hoeveelheid wagons erachter, van de Trans-Siberische spoorlijn, vergezelden ons op de tocht langs het meer. Op een gegeven moment draaide de weg de bergen in, met alleen maar eeuwig zingende bossen er omheen. Mijn god wat een uitgestrekte wildernis.

Om12:00 uur reden we de grote stad Irkutsk binnen, met zo’n 600.000 inwoners, die in het zuid-westen van het Baikalmeer ligt. Al snel hadden we een prachtig hotel, net nieuw, met alweer voorzien van sauna’s en stoombaden, zoals gebruikelijk hier. We zijn met een taxi het stadscentrum ingegaan en hebben een tijdje over de boulevard gelopen tot we een mooi restaurant in het vizier kregen. Daar hebben we wat biertjes genuttigd en wat snelle hapjes. Om 19:00 uur liepen we weer richting het hotel. Wat in Nederland onmogelijk is , is hier blijkbaar wel normaal. We steken onze hand in de lucht, zien er natuurlijk met al die gele shirts aantrekkelijk uit en spontaan stoppen er allemaal wagens met aardig uitziende vrouwen erin, om ons een lift naar het hotel te geven. Dit is natuurlijk prima en sluit goed aan bij onze slogan”Keep your money in the Pocket”,m.a.w. het spaart taxikosten uit. Om 20:30 uur waren we allemaal in het hotel, klaar voor een douche, en klaar voor een rustige avond. Adieu..